એજ વાત કહું ?

IPO એટલે શું ? તો જાણવા અહી ક્લિક કરો 

ભર શિયાળે ચોમાસાના એંધાણ

 લ્યો પાછો ચોમાસો આવી ગયો એવું લાગે છે. અંબાલાલ કાકાએ ફરી આગાહી કરેલી છે. કે હવે માવઠું થવાની શક્યતાઓ છે તો સ્વેટર સાથે રેનકોટ માંટે તૈયાર રાખજો.

 દાળિયા ને ગોળ શિયાળામાં ખાવા જેવી વસ્તુ છે દાળિયા અને ગોળ ખાવા ના ફાયદા

કેરી નીચે કેમ પડી

 

એક ગામ હતું, તેનું નામ હતું સુસ્તીપુર. સુસ્તીપુર એક એવું ગામ હતું, જ્યાં સમય જાણે થંભી ગયો હોય. અહીંની હવા ભારે અને સુસ્ત હતી, જાણે કે આકાશમાંથી પણ આળસ ટપકી રહી હોય. સુસ્તીપુરનું વાતાવરણ હંમેશાં ધૂંધળું અને ભેજવાળું રહેતું હતું. સૂર્ય પણ જાણે આ ગામ પર પ્રકાશ પાડવામાં આળસ કરતો હોય. પક્ષીઓ પણ ભાગ્યે જ કલરવ કરે, જાણે કે તેઓ પણ આ ગામની સુસ્તીથી પ્રભાવિત થઈ ગયા હોય.

સુસ્તીપુરના લોકો શાંત અને નિષ્ક્રિય સ્વભાવના હતા. તેઓ કોઈ પણ કામ કરવામાં ઉતાવળ કરતા નહીં. તેઓને ગપસપ કરવામાં અને આરામ કરવામાં જ, વધુ રસ હતો. આ એક એવું ગામ હતું જ્યાં જીવન ખૂબ જ ધીમી ગતિએ ચાલતું હતું. અહીંના લોકો આળસ અને શાંતિથી જીવતાં હતાં જો તમે શાંતિ અને આરામની શોધમાં હોવ તો |સુસ્તીપુર તમારા માટે એક આદર્શ સ્થળ હોઈ શકે. ગામ લોકોનું માનવું હતું કે દુનિયા ગોળ છે. એટલે આપણે ફરવાની શું જરૂર? જેથાય તે ગોળ ગોળ ફર્યા કરે.

આંબા, લીમડા અને વડના વૃક્ષો સુસ્તીપુરના પાદરને સુંદર અને શાંતિપૂર્ણ બનાતા હતા. આ પાદર ગામના લોકો માટે આરામ અને આનંદનું સ્થળ પણ હતું.સુસ્તીપુરના પાદરમાં આંબાના ઝાડ ઘણા પ્રમાણમાં હતા. આંબા ના ઝાડ પર ઉનાળામાં મીઠી અને રસીલી કેરીઓ આવતી હતી. લીમડાના ઝાડ પણ ગામના પાદરમાં જોવા મળતા. આ ઝાડ શીતળતા આપે એટલે ગામ લોકોને આરામ કરવાની મઝા પડતી. મોટા મોટા વડના ઝાડ પણ સુસ્તીપુરના પાદરમાં જોવા મળતાં હતાં. આ ઝાડ તેમની વિશાળ છત્રીઓ માટે જાણીતા છે, જે ગામના લોકોને ગરમીથી બચાવતા અને પશુઓ પણ તેની નીચે બેસતા અને આરામ કરતા હતાં.

સુસ્તીપુરમાં એક માણસ રહેતો હતો તેનું નામ હતું પપ્પુ. પપ્પુ સુસ્તીપુરનો સૌથી આળસુ માણસ એટલે હતો. પપ્પુનું નામ પડે એટલે આખા ગામમાં સુસ્તીની જાણે લહેર ફરી વળે. એ એટલો આળસુ કે સવારે સૂરજ માથે આવે તો પણ તે ખાટલામાંથી ઊઠવાનું નામ ન લે. જો કોઈ ભૂલથી પણ એને કામ કરવાનું કહે તો એવા બહાના બનાવે કે સાંભળવાવાળાને પણ ચક્કર જ આવી જાય. મેલાંઘેલા એના કપડાં, વિખરાયેલા વાળ અને ઊંઘ હંમેશાં એની આંખોમાં છવાયેલી હોય. એ ખાવાનું પણ ત્યારે જ ખાય જ્યારે કોઈ એના મોઢામાં કોળીયો મૂકે. જો કોઈ એને પૂછે કે *પપ્પુ, શું કરે છે?' તો એનો એક જ જવાબ હોય. 'આરામ' જાણે કે આરામ કરવો એ જ એનો ધર્મ હોય. સુસ્તીપુરમાં પપ્પુ આળસનું જીવતું જાગતું ઉદાહરણ હતું.

એક દિવસ, ગામના પાદરમાં એક વિચિત્ર ઘટના બની. સવારનો સમય હતો. પપ્પુ, આંબાના ઝાડ નીચે ખાટલામાં સુતો હતો. ત્યારે પાકેલી એક કેરી ટપ્પ કરતી નીચે પડી. પપ્પુને કેરીઓ ખૂબ ભાવતી, પણ તે એટલો આળસુ હતો કે તેને નીચે પડેલી કેરીને ઉપાડવાનું મન પણ ના થાયું. અને કેરી ને જોઈને પાછો સુઈ ગયો.

કેરી ઉપરથી નીચે જ કેમ પડી?

એવામાં જ બીજી મોટી કેરી ધડામ કરતી તેના પેટ પર પડી! પપ્પુ તો ઊંઘમાંથી ઝબકી જ ગયો! ગુસ્સામાં તે કેરીને ઉપાડીને ફેંકવા ગયો, પણ ત્યાં જ તેને વિચાર આવ્યો કે, "આ કેરી ઉપરથી નીચે જ કેમ પડી? ઉપર કેમ ના ગઈ?" આ સવાલ પપ્પુના મગજમાં ગોળ ગોળ ફરવા લાગ્યો.

આ ગામમાં પ્રોફેસર ભૂલચંદ પણ રહેતાં હતાં. પ્રોફેસર

ભૂલચંદ વિજ્ઞાનના પ્રોફેસર હતાં. પરંતુ, તે એક વિચિત્ર વ્યક્તિ હતા. તેઓ હંમેશા કંઈક નવું નવું શોધવા માટે ઉત્સુક રહેતાં, પરંતુ તેઓ વારંવાર ભૂલી જતા કે તેઓ શું શોધી રહ્યા હતા. તેઓ એકવાર એક પ્રયોગ કરી રહ્યા હતા. જેમાં તેમને એક ખાસ પ્રકારના પદાર્થની જરૂર હતી.પરંતુ તેઓએ તેને ક્યાં મૂક્યો હતો. તે જ ભૂલી ગયા, તેઓએ તેને શોધવા માટે ઘણા કલાકો વિતાવ્યા. છતાં, ન મળ્યો, છેવટે તેને તે પદાર્થ તેમના ટેબલના ડ્રોઅરમાંથી મળ્યો.

ભૂલચંદ એક સારા શિક્ષક હતા, પરંતુ તેમના વિદ્યાર્થીઓને તેમની સાથે ક્લાસમાં રહેવું મુશ્કેલ લાગતું હતું. તેઓ વારંવાર ભૂલી જતા હતા કે તેઓ શું શીખવી રહ્યા છે. પછી

વિદ્યાર્થીઓ તેમને યાદ અપાવતા કે તેઓ શું શીખવી રહ્યા છે. તેમના વિદ્યાર્થીઓ તેમના પર હસતા હતા, પરંતુ તેઓ તેમને ગંભીરતાથી પણ લેતા હતા.ભૂલચંદ એક સારા વ્યક્તિ હતા. તેઓ હંમેશા અન્ય લોકોને મદદ કરવા માટે તૈયાર રહેતા, અને તેઓ હંમેશા ખુશ રહેતા. તેઓ સુસ્તીપુરના લોકોમાં લોકપ્રિય હતા, અને ગામલોકો તેમના વિના જીવનની કલ્પના પણ કરી શકતા ન હતા.

પપ્પુ પણ ગામ લોકો સાથે પોતાના સવાલનો જવાબ મેળવવા માટે પહોંચી ગયો પ્રોફેસર સાહેબ પાસે. પપ્પુએ તેમના સાથે બનેલ ઘટનાનું વર્ણન કર્યું અને કહ્યું કે મારા મગજમાં એક સવાલ સવારનો ગોળ ગોળ ઘૂમ્યાં કરે છે, કે આ કેરી ઉપરથી નીચે જ કેમ પડી? ઉપર કેમ ના ગઈ? મને એ સમજાવશો જરા !

પપ્પુનો સવાલ સાંભળીને પ્રોફેસર ભૂલચંદ વિચારમાં પડી ગયા. તેમણે પોતાની ચોપડી ખોલી, પણ તેમાં તો રસોઈની રેસિપી લખેલી હતી! પછી તેમણે આકાશ તરફ જોયું તો તેમને વાદળોમાં બટાકાનું શાક દેખાયું! છેવટે, પ્રોફેસર ભૂલચંદને યાદ આવ્યું કે આ તો ગુરુત્વાકર્ષણ બળ વિશે પૂછી રહ્યો છે ! તેમણે પપ્પુને સમજાવતા કહ્યું કે, "જો પપ્પુ, આ દુનિયામાં દરેક વસ્તુ એકબીજાને પોતાની તરફ ખેંચે છે. તેજ રીતે પૃથ્વી પણ કેરીને પોતાની તરફ ખેંચે છે, એટલે જ કેરી નીચે પડે છે. જો પૃથ્વી ના હોત તો કેરી ક્યાંક દૂર અવકાશમાં જતી રહેત!"

પપ્પુને આ વાત થોડી ગૂંચવણભરી લાગી. તેણે પૂછ્યું, 'તો પ્રોફેસર, હું પણ પૃથ્વીને પોતાની તરફ ખેંચું છું?" પ્રોફેસર ભૂલચંદ હસીને બોલ્યા, "હા પપ્પુ હા, તું પણ પૃથ્વીને પોતાની તરફ ખેંચે છે, પણ તું એટલો નાનો છે કે તારું ખેંચાણ પૃથ્વીને અસર પણ કરતું નથી. જો, એક મચ્છર હાથીને ખેંચે તો હાથીને તેનાથી કોઈ ફેર પડે ખરો?"

આ સાંભળીને પપ્પુ હસવા લાગ્યો લાગ્યો અને પૂછ્યું “જો ગુરુત્વાકર્ષણ બળ ના હોત તો શું થાત?" પ્રોફેસર ભૂલચંદે હસીને કહ્યું, "જો ગુરુત્વાકર્ષણ બળ ના

જ આપણે જમીન પર ચાલી શકીએ છીએ, પાણી નદીઓમાં વહે છે અને વરસાદ ઉપરથી નીચે પડે છે.

પ્રોફેસરે ગુરુત્વાકર્ષણના ફાયદા સમજાવતા કહ્યું કે આના લીધે જ પૃથ્વી પર વસ્તુઓ ટકી રહે છે, અને આપણને ચાલવામાં કે વસ્તુઓ ઉપાડવામાં મદદ મળે છે. જો ગુરુત્વાકર્ષણ ન હોત તો બધું જ હવામાં તરતું હોત !

પછી પ્રોફેસરે ગુરુત્વાકર્ષણના કારણે ઉત્પન્ન થતી મુશ્કેલીઓ વિશે પણ વાત કરતા કહ્યું "ગુરુત્વાકર્ષણના કારણે જ વસ્તુઓ નીચે પડે છે" તેમણે આગળ કહ્યું, "એટલે જો કોઈ ઊંચી જગ્યાએથી પડે તો તેને ઈજા થઈ શકે છે. વૃદ્ધ થવાની સાથે આપણું શરીર પણ ગુરુત્વાકર્ષણના કારણે જ નબળું પડતું જાય છે. પર્વતો પર ચડવું હોય કે વજન ઉપાડવો હોય તો, તે પણ ગુરુત્વાકર્ષણના લીધે મુશ્કેલ લાગે છે."

પપ્પુએ હસતાં હસતાં કહ્યું કે, “મને હવે સમજાયું કે મારી સુસ્તી અને આળસનું કારણ પણ કદાચ ગુરુત્વાકર્ષણ જ હશે"

હોત તો આપણે બધા હવામાં ઉડતા હોત પપ્પુ ! ખાવાનું ખાતી વખતે મારી થાળી પણ ઉડતી હોત, સૂતી વખતે તારો ખાટલો પણ ઉડતો હોત! અને આખું સુસ્તીપુર હવામાં ગોળ ગોળ ફરતું હોત!"

આ સાંભળીને પપ્પુ અને ગામલોકો ડરી ગયા! પ્રોફેસરે કહ્યું “આમાં ગભરાવવા જેવી કોઈ વાત નથી" પપ્પુએ કહ્યું" તો, તમે અમને વિગતવાર સમજાવો કે અમારે કેમ ના ડરવું જોઈએ?”

પ્રોફેસર ભૂલચંદે પપ્પુ અને ગામલોકો ને સમજાવતા કહ્યું કે "આપણે, પ્રાણીઓ અને વસ્તુઓ પૃથ્વી પરથી ઉડી જતાં નથી એનું મુખ્ય કારણ છે- ગુરુત્વાકર્ષણ બળ, ગુરુત્વાકર્ષણ એક કુદરતી બળ છે જે બે વસ્તુઓને એકબીજા તરફ ખેંચે છે. પૃથ્વીનું દળ ખૂબજ મોટું હોવાથી, તેનું ગુરુત્વાકર્ષણ બળ પણ ખૂબ જ વધારે હોય છે. આ બળ જ આપણને પૃથ્વીના કેન્દ્ર તરફ ખેંચી રાખે છે, જેના કારણે

પછી પપ્પુ અને ગામલોકોએ પ્રોફેસર ભૂલચંદનો આભાર માન્યો અને ઘરે જઈને શાંતિથી સૂઈ ગયા.

આ રીતે, સુસ્તીપુરના લોકોને એક કેરી અને એક આળસુ માણસના કારણે ગુરુત્વાકર્ષણ બળ વિશે જાણવા મળ્યું. અને હા, હવે પપ્પુની આળસ પણ ઓછી થઈ ગઈ, કેમકે તેને સમજાયું કે દુનિયા ગોળ છે, પણ ગુરુત્વાકર્ષણ બળના કારણે આપણે બધા એક જગ્યાએ ટકી રહી શકીએ છીએ અને કોઈ વસ્તુના વજન પર પણ તેની અસર થાય છે!

માટે, બાળમિત્રો ક્યારેય આળસ કરવી નહીં અને નવું નવું જાણવા માટે પ્રશ્નો પૂછવાનું તો, ભૂલવાનું જ નહીં

 *હોળીને કેટલી પ્રદિક્ષણા*

*કરવી જોઈએ?*

ઘણા લોકો આ વાત જાણતા નથી 

કોઈ એક વખત તો કોઈ ચાર વખત જ્યારે કેટલાંક તો મન પડે એટલી વાર હોળીને આંટા ફરતાં હોય છે

ખરેખર તો શાસ્ત્રોના નિયમ અનુસાર

હોળીને સાત પ્રદક્ષિણા કરવી જોઈએ, એનાથી વધું કરવાથી દોષ લાગે છે

મોટેભાગે લોકો સામાન્ય રીતે ચાર પ્રદિક્ષણા કરતાં હોય છે જે યોગ્ય નથી ,પૂરે પૂરાં સાત આંટા ફરવા જોઈએ એમ કરવાથી આખું વર્ષ તંદુરસ્તી જળવાઈ રહે છે

સાથે બીજી પણ એક ખાસ વાત એ છે કે ખાલી હાથે પ્રદિક્ષણા ન કરવી જોઈએ હાથમાં ધાણી રાખવી અને થોડી થોડી ધાણી હોળીમાં હોમતા જવું એ સાચી રીતે છે

હોળીમાં ધાણી હોમવાથી જીવનમાં કોઈ દિવસ અન્ન ની કમી રહેતી નથી

વિશેષમાં એ પણ સમજી લો કે આપણા ઘેર બાળકનો જન્મ થયો હોય અને બાદમાં પ્રથમ વખત જ હોળી આવતી હોય તો એ બાળકને સાથે લઇને સાત પ્રદક્ષિણા

અવશ્ય કરવી જોઈએ જેથી કરીને ગયા ભવમાં આ બાળકને કોઈ દોષ લાગ્યા હોય તો તે દૂર થાય છે

              

           🙏🏻 🌹 🙏🏻 🌹 🙏🏻

 શક્તિ વાવાઝોડૂ ગુજરાત તરફ આવી રહીયુ છે તેને લાઈવ જોવા ઉપરના ફોટામાં અથવા અક્ષરોમાં ગમે ત્યાં ટચ કરો અને લાઈવ એપ્લિકેશન છે.

New movies

નમસ્તે મિત્રો અહીં નવી 

ફિલ્મો ડિલીટ કરેલ છે.

Sorry 😐 

ભગવાન બચાવે

हर हर महादेव  ट्रेलर

 

ભારતનો વીર પુત્ર

રાણા પ્રતાપ ની સિરિયલ જુવો.

539 એપિસોડ 

માટે અહીં ક્લિક કરો..

મહારાણા પ્રતાપ વિશે જાણકારી........

જેમાં તેમની માતાનું નામ રાણી જયવંતાબાઈ દર્શાવેલું છે:

મહારાણા પ્રતાપનું બાળપણ

મહારાણા પ્રતાપનો જન્મ 9 મે, 1540 (વિક્રમ સંવત 1597, જેઠ સુદ ત્રીજ)ના રોજ થયો હતો. તેમનો જન્મ રાજસ્થાનના પાલી શહેરમાં મહારાણા ઉદયસિંહ દ્વિતીય અને રાણી જયવંતાબાઈના ઘરે થયો હતો. જોકે, કેટલાક ઇતિહાસકારો માને છે કે તેમનો જન્મ કુંભલગઢ (હાલના રાજસમંદ જિલ્લા)માં થયો હતો.

મહારાણા પ્રતાપ બાળપણથી જ વીરતા, સાહસ અને સ્વતંત્રતાના ગુણોથી ભરપૂર હતા. નાનપણથી જ તેમને શૌર્ય અને બહાદુરીના પાઠ શીખવવામાં આવ્યા હતા. તેઓ શારીરિક અને માનસિક રીતે ખુબ જ સશક્ત હતા. બાળપણમાં તેમને "કીકા" ના હુલામણા નામથી પણ ઓળખવામાં આવતા હતા, જે ભીલ સમુદાયમાં બાળક માટે વપરાતો શબ્દ છે.

પ્રારંભિક ઉછેર અને તાલીમ

મહારાણા પ્રતાપને રાજકુમારોને આપવામાં આવતી શ્રેષ્ઠ લશ્કરી તાલીમ મળી હતી. તેમને શસ્ત્રવિદ્યા, ઘોડેસવારી અને યુદ્ધ કૌશલ્યમાં નિપુણ બનાવવામાં આવ્યા હતા. બાળપણથી જ તેમનામાં માતૃભૂમિ પ્રત્યે અપાર પ્રેમ અને સમર્પણની ભાવના હતી. તેમને ગુલામી સહેજ પણ પસંદ નહોતી, અને તેમણે જીવનભર આત્મસમર્પણ ન કરવાનો સંકલ્પ લીધો હતો.

મહારાણા પ્રતાપના મહત્વના યુધ્ધો.

મહારાણા પ્રતાપ ભારતના ઇતિહાસના એક અત્યંત વીર અને બહાદુર યોદ્ધા હતા, જેમણે પોતાની માતૃભૂમિ મેવાડની સ્વતંત્રતા માટે મુઘલ સામ્રાજ્ય સામે અથાક સંઘર્ષ કર્યો. તેમનું જીવન સંઘર્ષ અને સ્વાભિમાનનું પ્રતિક છે.

મહારાણા પ્રતાપ અને અકબર વચ્ચેનો સંઘર્ષ:

મહારાણા પ્રતાપના શાસનકાળ દરમિયાન, મુઘલ સમ્રાટ અકબર ભારતભરમાં પોતાનું સામ્રાજ્ય વિસ્તારવા માંગતા હતા. ઘણા રાજપૂત રાજાઓએ અકબરની સત્તા સ્વીકારી લીધી હતી, પરંતુ મહારાણા પ્રતાપે ક્યારેય મુઘલોની આધીનતા સ્વીકારી નહીં. તેમણે પોતાના અંતિમ શ્વાસ સુધી મેવાડની સ્વતંત્રતા જાળવી રાખવાનો સંકલ્પ લીધો હતો. અકબરે પ્રતાપને સમજાવવા માટે ઘણા દૂતો મોકલ્યા, જેમાં રાજા માનસિંહ, રાજા ભગવાનદાસ અને રાજા ટોડરમલ જેવા પ્રમુખ વ્યક્તિઓનો સમાવેશ થતો હતો, પરંતુ પ્રતાપ અડગ રહ્યા અને મુઘલોની કોઈ પણ ઓફર સ્વીકારી નહીં. આના પરિણામે મુઘલો અને મહારાણા પ્રતાપ વચ્ચે અનેક યુદ્ધો થયા.

મહારાણા પ્રતાપ દ્વારા લડાયેલા મુખ્ય યુદ્ધો:

 * હલ્દીઘાટીનું યુદ્ધ (18 જૂન, 1576):

   * સ્થળ: રાજસ્થાનના રાજસમંદ જિલ્લામાં આવેલો હલ્દીઘાટીનો પહાડી વિસ્તાર.

   * પક્ષકારો: એક તરફ મહારાણા પ્રતાપની સેના અને બીજી તરફ મુઘલ સમ્રાટ અકબરની સેના, જેનું નેતૃત્વ આમેરના રાજા માનસિંહ કરી રહ્યા હતા.

   * મહત્વ: આ યુદ્ધ મહારાણા પ્રતાપના જીવનનું સૌથી પ્રખ્યાત યુદ્ધ છે. પ્રતાપની સેના પ્રમાણમાં નાની હોવા છતાં, તેમણે મુઘલ સેના સામે પ્રચંડ વીરતા દાખવી. આ યુદ્ધમાં મહારાણા પ્રતાપનો પ્રિય અને વફાદાર ઘોડો ચેતક ગંભીર રીતે ઘાયલ થયો અને શહીદ થયો.

   * પરિણામ: આ યુદ્ધના પરિણામ વિશે ઇતિહાસકારોમાં મતભેદ છે. કેટલાક ઇતિહાસકારો માને છે કે મુઘલોને વિજય મળ્યો, પરંતુ ઘણા આધુનિક ઇતિહાસકારો અને રાજપૂત સંગઠનો દલીલ કરે છે કે મહારાણા પ્રતાપે આ યુદ્ધમાં જીત મેળવી હતી. પ્રતાપ યુદ્ધભૂમિમાંથી સલામત રીતે નીકળી શક્યા અને મુઘલો મેવાડ પર સંપૂર્ણ કબજો જમાવી શક્યા નહીં, જે પ્રતાપની જીતનો પુરાવો માનવામાં આવે છે. અકબરે યુદ્ધ પછી પણ મેવાડ પર નિયંત્રણ મેળવવા માટે ઘણા પ્રયાસો કર્યા, જે દર્શાવે છે કે હલ્દીઘાટીમાં તેમને નિર્ણાયક વિજય મળ્યો નહોતો.

 * દિવેરનું યુદ્ધ (1582):

   * મહત્વ: હલ્દીઘાટીના યુદ્ધ પછી મહારાણા પ્રતાપે પોતાની શક્તિ પુનઃસંગઠિત કરી. તેમણે છાપામાર યુદ્ધ (Guerilla Warfare)ની નીતિ અપનાવીને મુઘલોને પરેશાન કર્યા.

   * પરિણામ: દિવેરના યુદ્ધમાં મહારાણા પ્રતાપે મુઘલોને નિર્ણાયક રીતે હરાવ્યા અને મેવાડના મોટાભાગના પ્રદેશો પર ફરીથી કબજો મેળવ્યો, જેમાં ઉદયપુર સહિત 36 મહત્વપૂર્ણ સ્થાનોનો સમાવેશ થાય છે. આ યુદ્ધને મહારાણા પ્રતાપની "વિજયની શરૂઆત" તરીકે પણ ઓળખવામાં આવે છે. આ વિજય પછી અકબરે મેવાડ પર નિયંત્રણ મેળવવાની આશા છોડી દીધી હતી.

અન્ય સંઘર્ષો:

 * હલ્દીઘાટીના યુદ્ધ પછી પણ અકબરે મેવાડ પર કબજો જમાવવા માટે ઘણા અભિયાનો મોકલ્યા, પરંતુ મહારાણા પ્રતાપે ક્યારેય હાર માની નહીં. તેમણે જંગલો અને પહાડોમાં આશ્રય લીધો અને ભીલ સમુદાયના સહયોગથી મુઘલો સામે સંઘર્ષ ચાલુ રાખ્યો.

 * દાનવીર ભામાશાહે મહારાણા પ્રતાપને વિશાળ આર્થિક મદદ પૂરી પાડી, જેનાથી પ્રતાપ ફરીથી પોતાની સેનાને સંગઠિત કરી શક્યા અને મુઘલો સામે લડી શક્યા.

મહારાણા પ્રતાપ 1597માં અવસાન પામ્યા ત્યાં સુધી તેમણે મેવાડના મોટાભાગના પ્રદેશોને મુઘલોના કબજામાંથી મુક્ત કરાવ્યા હતા. તેમનું જીવન અને તેમના યુદ્ધો ભારતીય ઇતિહાસમાં વીરતા, સ્વાભિમાન અને સ્વતંત્રતાના પ્રતીક તરીકે હમેશા યાદ રહેશે.

મહારાણા  પ્રતાપ અને મીરાબાઈ

મહારાણા પ્રતાપ અને ભક્તિમતી મીરાંબાઈ બંને મેવાડના ઇતિહાસના મહાન વ્યક્તિત્વો છે, પરંતુ તેમના સમયગાળા અને સંબંધ વિશે સ્પષ્ટતા હોવી જરૂરી છે.

સમયગાળો:

 * મીરાંબાઈ (આશરે 1498 – 1547): તેઓ એક મહાન કૃષ્ણભક્ત કવયિત્રી અને રાજપૂત રાજકુમારી હતા. તેમનો જન્મ કુડકી (રાજસ્થાન)માં થયો હતો અને તેમનો વિવાહ મેવાડના રાણા સાંગાના પુત્ર કુંવર ભોજરાજ સાથે થયો હતો.

 * મહારાણા પ્રતાપ (1540 – 1597): તેઓ મેવાડના પ્રતાપી રાજા હતા, જે રાણા ઉદયસિંહ દ્વિતીયના પુત્ર હતા.

સંબંધ:

આ સમયગાળા પરથી સ્પષ્ટ થાય છે કે મીરાંબાઈ મહારાણા પ્રતાપ પહેલાના સમયના હતા.

 * મીરાંબાઈ રાણા સાંગાના પુત્રવધૂ હતા. રાણા સાંગા એ મહારાણા ઉદયસિંહ દ્વિતીયના પિતા હતા.

 * આ હિસાબે, મીરાંબાઈ મહારાણા પ્રતાપના કાકી (પિતાના મોટા ભાઈની પત્ની) થાય. કુંવર ભોજરાજ (મીરાંબાઈના પતિ) એ મહારાણા ઉદયસિંહ દ્વિતીયના મોટા ભાઈ હતા.

જોકે, મીરાંબાઈ રાજમહેલના વિવાદો અને પોતાની ભક્તિને કારણે મેવાડ છોડીને વૃંદાવન અને પછી દ્વારકા ચાલ્યા ગયા હતા. મહારાણા પ્રતાપનો જન્મ મીરાંબાઈના જીવનના અંતિમ વર્ષો દરમિયાન થયો હતો. તેથી, પ્રત્યક્ષ રીતે તેમના વચ્ચે કોઈ ગાઢ સંબંધ કે મુલાકાતોના ઐતિહાસિક પુરાવા બહુ ઓછા મળે છે.

કેટલીક લોકવાયકાઓ અને ઐતિહાસિક ધારાવાહિકોમાં મહારાણા પ્રતાપ અને મીરાંબાઈની મુલાકાત દર્શાવવામાં આવી હોય શકે, પરંતુ તે ઐતિહાસિક તથ્યો કરતાં કલાત્મક સ્વતંત્રતા વધુ હોય છે. ઐતિહાસિક રીતે, મીરાંબાઈ પ્રતાપના જન્મ પહેલાં જ મેવાડ છોડી ચૂક્યા હતા અથવા તેમનો અવસાન થયું હતું.

સારાંશમાં, મહારાણા પ્રતાપ અને મીરાંબાઈ વચ્ચેનો સંબંધ પારિવારિક હતો, જેમાં મીરાંબાઈ પ્રતાપના કાકી થતા હતા. પરંતુ તેમના જીવનકાળમાં પ્રત્યક્ષ રીતે કોઈ ખાસ સંબંધ કે મુલાકાતોના આધારભૂત ઐતિહાસિક પુરાવા 

ઉપલબ્ધ નથી. (ટીવી શો માં બતાવશે જે મનોરંજન માટે છે) 

મહારાણા પ્રતાપ અને તેમના પ્રિય ઘોડા ચેતકનો સંબંધ વીરતા, વફાદારી અને બલિદાનનું પ્રતિક છે. જોકે તેમની પ્રથમ મુલાકાત વિશે કોઈ ચોક્કસ ઐતિહાસિક વિગતો ઉપલબ્ધ નથી, પરંતુ એટલું ચોક્કસ છે કે ચેતક મહારાણા પ્રતાપના જીવનનો એક અભિન્ન અંગ બની ગયો હતો.

ચેતક વિશેની કેટલીક મહત્વની વાતો:

 * નસ્લ અને મૂળ: ચેતક કાઠિયાવાડી નસ્લનો એક શ્વેતવર્ણી ઘોડો હતો. તેનું મૂળ ગામ ચોટીલા પાસેનું ભીમોરા (જે હાલમાં પણ અશ્વ માટે જાણીતું છે) માનવામાં આવે છે.

 * ભેટ: ચેતક અને નેતક નામના બે કાઠિયાવાડી ઘોડાઓ ગુજરાતના ખોડગામના દંતી શાખાના ચારણ વેપારીઓ દ્વારા મહારાણા પ્રતાપ અને તેમના ભાઈ શક્તિ સિંહને ભેટમાં આપવામાં આવ્યા હતા.

 * અતૂટ બંધન: મહારાણા પ્રતાપ ચેતકને પોતાના પુત્ર કરતાં પણ વધુ પ્રેમ કરતા હતા. ચેતક પણ એટલો જ વફાદાર હતો અને તેણે પોતાના માલિક માટે અનેક યુદ્ધોમાં અસાધારણ પરાક્રમ બતાવ્યું હતું.

 * હલ્દીઘાટીનું યુદ્ધ: ૧૮ જૂન, ૧૫૭૬ના રોજ થયેલા હલ્દીઘાટીના યુદ્ધમાં ચેતકે અકબરની સેના સામે અદ્ભુત વીરતા દર્શાવી હતી. યુદ્ધ દરમિયાન, જ્યારે મહારાણા પ્રતાપ દુશ્મનોથી ઘેરાઈ ગયા હતા, ત્યારે ચેતકે પોતાના માલિકને બચાવવા માટે માનસિંહના હાથીના માથા પર છલાંગ લગાવી હતી. આ દરમિયાન, તેના પગમાં ગંભીર ઈજા થઈ હોવા છતાં, તેણે મહારાણાને સુરક્ષિત સ્થળે પહોંચાડવા માટે ૨૨ ફૂટ લાંબો નાળો એક જ છલાંગમાં કૂદાવ્યો હતો.

 * બલિદાન: મહારાણા પ્રતાપને સુરક્ષિત કર્યા પછી, ચેતક ત્યાં જ વીરગતિ પામ્યો. મહારાણા પ્રતાપે પોતાના પ્રિય સાથી ચેતકની યાદમાં તે જગ્યાએ એક સુંદર સ્મારક બનાવડાવ્યું હતું, જે આજે પણ રાજસમંદ જિલ્લાના ઝારોલ ગામ પાસે મોજુદ છે.

ચેતક માત્ર એક ઘોડો નહોતો, પરંતુ તે મહારાણા પ્રતાપની વીરતા, સ્વાભિમાન અને અડગતાનું પ્રતિક બની ગયો. તેમનો સંબંધ ભારતીય ઇતિહાસમાં વફાદારી અને બલિદાનની એક અમર ગાથા તરીકે હંમેશા યાદ

 રહેશે.

.

.....

મહારાણા પ્રતાપને ઘણા પુત્રો હતા, પરંતુ તેમના સૌથી મોટા પુત્ર અને ઉત્તરાધિકારી અમર સિંહ I હતા.

અમર સિંહ I (મહારાણા પ્રતાપના ઉત્તરાધિકારી)

 * જન્મ અને રાજ્યાભિષેક: અમર સિંહ I નો જન્મ ૧૬ માર્ચ, ૧૫૫૯ ના રોજ ચિત્તોડગઢમાં થયો હતો. મહારાણા પ્રતાપના અવસાન પછી, ૧૯ જાન્યુઆરી, ૧૫૯૭ ના રોજ તેઓ મેવાડના ૧૪મા મહારાણા તરીકે રાજગાદી પર બિરાજ્યા.

 * મુઘલો સાથે સંઘર્ષ: તેમના પિતાની જેમ, અમર સિંહ I એ પણ મુઘલો સામે લાંબો સમય સંઘર્ષ ચાલુ રાખ્યો. તેમણે ઘણી લડાઈઓ લડી, જેમાં ૧૬૦૬ માં દેવાઈરનું યુદ્ધ (Battle of Dewair) ખાસ ઉલ્લેખનીય છે.

 * સંધિ: આખરે, ૧૬૧૫ માં, અમર સિંહ  ને મુઘલ બાદશાહ જહાંગીર સાથે એક સંધિ કરવી પડી. આ સંધિ મેવાડ અને મુઘલ સામ્રાજ્ય વચ્ચેના દાયકાઓ જૂના સંઘર્ષનો અંત લાવી. સંધિની શરતો એવી હતી કે મેવાડના ગૌરવને નુકસાન ન થાય. અમર સિંહને વ્યક્તિગત રીતે મુઘલ દરબારમાં હાજર રહેવું પડતું ન હતું, અને ચિત્તોડ સહિત મેવાડ તેમને વતન જાગીર તરીકે પરત મળ્યું.

 * વારસો: અમર સિંહ  એ મેવાડના ઇતિહાસમાં એક મહત્વપૂર્ણ સ્થાન ધરાવે છે. તેમની બહાદુરી, નેતૃત્વ અને ન્યાયી સ્વભાવ માટે તેમને 'ચક્રવીર' નું બિરુદ મળ્યું હતું. તેમનું મૃત્યુ ૨૬ જાન્યુઆરી, ૧૬૨૦ ના રોજ ઉદયપુરમાં થયું.

મહારાણા પ્રતાપને અમર સિંહ  ઉપરાંત અન્ય પણ ઘણા પુત્રો હતા, જેમાં શેખા સિંહ, દુર્જન સિંહ, માલ સિંહ, રામ સિંહ, રાયભાણ સિંહ, ચંદા સિંહ, હાથી સિંહ, નાથા સિંહ, કલ્યાણ દાસ, સહસ મલ, જસવંત સિંહ, પુરન માલ, ગોપાલ અને સંવલ દાસ સિંહનો સમાવેશ થાય છે. જોકે, અમર સિંહ  એ જ તેમના રાજકીય વારસદાર 

બન્યા.

મહારાણા પ્રતાપ એક મહાન યોદ્ધા હતા અને તેમનું જીવન સંઘર્ષોથી ભરેલું હતું. રાજકીય અને સામાજિક કારણોસર, તે સમયે રાજા-મહારાજાઓ ઘણા લગ્ન કરતા હતા. મહારાણા પ્રતાપને પણ કુલ ૧૧ રાણીઓ હતી.

તેમની મુખ્ય અને સૌથી જાણીતી રાણી મહારાણી અજબદે પંવાર (અજબદે પુનવર) હતા, જેમનાથી તેમને તેમના ઉત્તરાધિકારી અમર સિંહ I નો જન્મ થયો હતો.

મહારાણા પ્રતાપની અન્ય રાણીઓના નામ અને તેમનાથી થયેલા કેટલાક પુત્રોના નામ નીચે મુજબ છે:

 * મહારાણી અજબદે પંવાર: અમર સિંહ I અને ભગવાનદાસ

 * ફૂલ બાઈ રાઠોડ: ચંદા અને શિખા

 * આલમદેબાઈ ચૌહાણ: જસવંત સિંહ

 * જસોબાઈ ચૌહાણ: કલ્યાણદાસ

 * ચંપાબાઈ જેંથી: કલ્લા, સંવલદાસ અને દુર્જન સિંહ

 * લાખાબાઈ: રાયભાણ

 * ખીચર આશાબાઈ: હાથી અને રામ સિંહ

 * સોલંકીનીપુર બાઈ: શાશા અને ગોપાલ

 * શાહમતીબાઈ હાડા: પૂર્ણ

 * અમરબાઈ રાઠોડ: નાથા

 * રત્નાવતીબાઈ પરમાર: મલ, ગજ, ક્લિંગુ

આ રાણીઓએ મહારાણા પ્રતાપના જીવન અને વંશને આગળ વધારવામાં મહત્વનો ભાગ ભજવ્યો હતો. જોકે, ઇતિહાસમાં મુખ્યત્વે મહારાણી અજબદે પંવારનો જ ઉલ્લેખ વિશેષ રૂપે જોવા મળે છે કારણ કે તેઓ મહારાણા પ્રતાપના રાજકીય વારસદાર અમર સિંહ

ના માતા હતા.

મહારાણા પ્રતાપ એક મહાન યોદ્ધા હતા અને તેમના યુદ્ધ હથિયારો તેમની અદમ્ય શક્તિ, કુશળતા અને વ્યૂહરચનાના પ્રતીક હતા. તેમણે મુઘલ સેના સામે ટકી રહેવા માટે વિવિધ પ્રકારના હથિયારોનો ઉપયોગ કર્યો હતો.

મહારાણા પ્રતાપના મુખ્ય યુદ્ધ હથિયારો

૧. તરવાર (તલવાર):

* મહારાણા પ્રતાપ બે તરવારો રાખતા હતા. એક તરવારનો ઉપયોગ તેઓ મુખ્ય હથિયાર તરીકે કરતા હતા, જ્યારે બીજી તરવારનો ઉપયોગ તેમના દુશ્મનોને નજીકના અંતરે મારવા માટે કરતા હતા.

* તેમની તરવારનું વજન આશરે ૨૫ કિલોગ્રામ હતું. તેઓ એક હાથે તરવાર અને બીજા હાથે ઢાલ પકડીને યુદ્ધ કરતા હતા.

૨. ભાલો:

* ભાલો મહારાણા પ્રતાપનું બીજું મહત્વનું હથિયાર હતું. આ ભાલો આશરે ૮૦ કિલોગ્રામ વજનનો હતો.

* આ ભાલો લાંબો અને મજબૂત હતો, જેનો ઉપયોગ દુશ્મનોને દૂરથી ઘાયલ કરવા અથવા તેમના પર હુમલો કરવા માટે થતો હતો.

૩. ઢાલ:

* મહારાણા પ્રતાપ યુદ્ધમાં એક મોટી અને મજબૂત ઢાલનો ઉપયોગ કરતા હતા, જે તેમનું રક્ષણ કરતી હતી.

* આ ઢાલ ધાતુ અને ચામડામાંથી બનેલી હતી અને તે દુશ્મનોના વારથી તેમને બચાવતી હતી.

૪. કવચ (કવચ):

* તેમનું કવચ ખૂબ જ મજબૂત અને ભારે હતું, જે તેમને દુશ્મનોના હુમલાઓથી બચાવતું હતું.

* તેમનું કવચ અને અન્ય હથિયારોનું કુલ વજન આશરે ૨૦૮ કિલોગ્રામ જેટલું હતું, જે તેઓ યુદ્ધ દરમિયાન ધારણ કરતા હતા. આટલા વજન સાથે યુદ્ધ કરવું તેમની અદભુત શારીરિક શક્તિ દર્શાવે છે.

૫. કટાર/ખંજર:

* આ નાના પણ ઘાતક હથિયારોનો ઉપયોગ નજીકના અંતરની લડાઈમાં અથવા છેલ્લી ઘડીના બચાવ માટે થતો હતો.

૬. ધનુષ્ય અને બાણ:

* તીરંદાજી તે સમયના યુદ્ધમાં એક મહત્વપૂર્ણ કૌશલ્ય હતું. મહારાણા પ્રતાપ અને તેમના સૈનિકો ધનુષ્ય અને બાણનો ઉપયોગ દૂરથી દુશ્મનોને નિશાન બનાવવા માટે કરતા હતા.

આ હથિયારો મહારાણા પ્રતાપની શક્તિ, હિંમત અને યુદ્ધ કૌશલ્યના પ્રતીક છે. તેમના કેટલાક અંગત હથિયારો અને કવચ આજે પણ ઉદયપુરના રાજકીય સંગ્રહાલયમાં સુરક્ષિત રાખવામાં

 આવ્યા છે.

....g

 આપનું ગુજરાત તમે જોયું હસે

તો પહેલા 42 વર્ષે વાંચવાના નબર 

આવતા ને હવે  નાના મોટા બાળકોને આખે ચશ્મા આવી ગયા છે. કારણ  ઉપરના ફોટો ને ટચ કરો

BBC સમાચાર

Warmth of relationships

સંબંધોની હૂંફ: "રોજનું 'નમસ્કાર' અને એક અનકહી કડી.

નગરની મધ્યમાં આવેલી "પ્રકાશ સોસાયટી"માં, જ્યાં ફ્લેટ્સની બારીઓ એકબીજાની સામે હતી, ત્યાં લોકોના મન એકબીજાથી દૂર હતા. મોટા ભાગના લોકો પોતાના ફોન અને કામમાં ખોવાયેલા રહેતા.

આ જ સોસાયટીના A-402 નંબરના ફ્લેટમાં પ્રવીણભાઈ રહેતા હતા. પત્નીના અવસાન પછી તેમનું જીવન એકલવાયું બની ગયું હતું. તેમનો એકમાત્ર પુત્ર પરદેશમાં સ્થાયી થયેલો. પ્રવીણભાઈનો દિવસ છાપા વાંચવાથી શરૂ થતો અને ટીવી જોવાથી પૂરો થતો. તેઓ કોઈની સાથે વાતચીત નહોતા કરતા.

તેમની સામેના ફ્લેટ, A-401 માં નમ્રતાબેન રહેતા. નમ્રતાબેન શિક્ષિકા હતા અને સ્વભાવે ખૂબ જ વ્યવહારકુશળ. તે માનતા કે સંબંધોમાં નાની-નાની વાતો પણ મોટી અસર કરે છે.

એક સવારે, નમ્રતાબેન ઘરનો કચરો નાખવા બહાર નીકળ્યા. સામે પ્રવીણભાઈનો દરવાજો ખુલ્યો. પ્રવીણભાઈએ હંમેશની જેમ આંખ મિલાવ્યા વગર દરવાજો બંધ કરવાની કોશિશ કરી, પણ નમ્રતાબેને હસીને મોટેથી કહ્યું, "જય જિનેન્દ્ર, પ્રવીણભાઈ! આજે સવાર સરસ છે, ખરું ને?"

પ્રવીણભાઈ ચોંક્યા. અચકાતાં તેમણે ધીમા સ્વરે કહ્યું, "જય જિનેન્દ્ર."

બીજા દિવસે પણ નમ્રતાબેને એ જ રીતે હસીને 'નમસ્કાર' કર્યું. પ્રવીણભાઈ પણ હવે ધીમે ધીમે સામે સ્મિત આપવા લાગ્યા. આ ‘રોજનું નમસ્કાર’ એક અવ્યક્ત નિયમ બની ગયો. ભલે તેઓ ક્યારેય વધારે વાત નહોતા કરતા, પણ એકબીજાને જોઇને હાથ જોડવો કે 'હાય-હેલ્લો' કહેવું, એટલું પૂરતું હતું.

આ ‘નમસ્કાર’ માત્ર પ્રવીણભાઈ પૂરતું સીમિત નહોતું. નમ્રતાબેને સોસાયટીના દરેક એકલવાયા વ્યક્તિ સાથે આ નિત્યક્રમ શરૂ કર્યો. એન્જિનિયર વિશાલ જે પોતાના પ્રોજેક્ટમાં એટલો વ્યસ્ત રહેતો કે બહારની દુનિયા ભૂલી જતો, તેને પણ નમ્રતાબેન રોજ સવારે 'ઓલ ધ બેસ્ટ' કહેતા.

એક મૌનનો સંકેત

બે અઠવાડિયા પછીની વાત છે. શુક્રવારની સવારે, નમ્રતાબેન તેમના નિયત સમયે દરવાજો ખોલીને ઊભા રહ્યા, પણ પ્રવીણભાઈનો દરવાજો ન ખુલ્યો.

નમ્રતાબેનને થોડું અજુગતું લાગ્યું, પણ તેમને થયું કે કદાચ બહાર ગયા હશે.

શનિવારે સવારે પણ એવું જ થયું. પ્રવીણભાઈએ 'નમસ્કાર' ન કર્યું.

રવિવારે, જ્યારે સૂર્ય માથે ચઢી ગયો, છતાં પ્રવીણભાઈના ફ્લેટનો દરવાજો બંધ હતો. સામાન્ય રીતે પ્રવીણભાઈ આ સમયે છાપું વાંચતા હોય છે. નમ્રતાબેનના મનમાં ભય પેઠો. તેમણે તરત જ વિચાર્યું, "ગમે તે હોય, આજે તેમનો 'નમસ્કાર' ન મળ્યો, એટલે મારે જવું પડશે."

નમ્રતાબેને તરત જ અન્ય પડોશી, વિશાલને બોલાવ્યો અને સાથે મળીને પ્રવીણભાઈના દરવાજા પર ટકોરા માર્યા. અંદરથી કોઈ જવાબ ન મળ્યો.

વિશાલે તરત જ સોસાયટીના સિક્યુરિટી ગાર્ડની મદદથી ડુપ્લિકેટ ચાવીથી દરવાજો ખોલ્યો. અંદર જોયું તો પ્રવીણભાઈ પલંગ પર બેભાન અવસ્થામાં હતા. તેમને તીવ્ર ડાયાબિટીક અટેક આવ્યો હતો.

જો એક કે બે દિવસ વધુ વિલંબ થયો હોત, તો કદાચ કોઈને ખબર પણ ન પડત, અને તેમનું એકલવાયું જીવન એકલવાયા અંત તરફ ધકેલાઈ જાત.

તાત્કાલિક પ્રવીણભાઈને હોસ્પિટલ લઈ જવાયા. થોડા દિવસોમાં તેઓ ભાનમાં આવ્યા.

હોસ્પિટલના બેડ પર, પ્રવીણભાઈએ નમ્રતાબેન સામે જોયું. તેમના આંખમાં આંસુ હતા. તેમણે ધીમા અવાજે કહ્યું, "તમારું રોજનું 'નમસ્કાર' મારી જીવવાની દોરી બની ગયું. એ દિવસે હું તમને 'જય જિનેન્દ્ર' ન કહી શક્યો, અને તમે સમજી ગયા..."

વાર્તાનો સંદેશ:

આ ઘટનાએ સોસાયટીમાં એક પરિવર્તન લાવ્યું.

 * પડોશીધર્મ: સોસાયટીમાં એક નિયમ બન્યો: 'રોજનું એકવારનું અભિવાદન ફરજિયાત.' જો કોઈ વ્યક્તિ બે દિવસ સુધી નિયમિત રીતે 'હાય-હેલ્લો' ન કરે, તો પડોશીએ તેની ખબર કાઢવા જવું. આ માત્ર એકલવાયા લોકો માટે નહીં, પણ બધા માટે એક સલામતી કવચ બની ગયું.

 * ભાઈચારાનો પુનરોદય: પ્રવીણભાઈએ હોસ્પિટલમાંથી બહાર નીકળીને વર્ષોથી અબોલા રહેલા પોતાના ભાઈને ફોન કર્યો. તેમને સમજાયું કે જીવનમાં કોઈ કડવાશ એટલી મોટી નથી હોતી કે સંબંધને તોડી નાખે.

 * માનવતા: નમ્રતાબેને સાબિત કર્યું કે, કોઈ દુશ્મન પણ જો રોજ દેખાતો હોય અને અચાનક ન દેખાય, તો માણસ તરીકે આપણું કર્તવ્ય છે કે આપણે તેની ચિંતા કરીએ. કારણ કે આખરે, આપણે બધા મનુષ્ય છીએ અને 'સંબંધ' એ જ આપણી સૌથી મોટી મૂડી છે.

હવે પ્રકાશ સોસાયટીમાં, દરવાજા ખુલતાં જ ગૂંજતો અવાજ હતો: "નમસ્કાર! કેમ છો? આજે દેખાયા નહોતા, બધું બરાબર છે ને?"

અને આ રીતે, એક નાનકડા 'નમસ્કાર'એ એકલતાની દીવાલો તોડીને હૂંફ અને સંબંધોનો મજબૂત પુલ બનાવ્યો.

આ વાર્તા તમને કેવો સંદેશ આપે છે?